 |
| 112 strana, broš. povez, 13x20 cm, 2014. god. |
Ilustracija naslovne strane: Miodrag Nadlački
U poeziji
Perice Milutina, veoma uspešno se susreće ono o čemu pesnik peva sa
formom (sa načinom kojim peva), ali jednako tako i sa mišljenjem i filozofijom.
Tu je, na jednoj strani, pesnik, po svojoj unutrašnjoj vokaciji, blizak pesničkim putevima Georga Trakla i Paula Celana,
i na drugoj strani, poeziji Helderlina (sa čijom poezijom, isključivo po
svojoj unutrašnjoj vokaciji, se ponajviše sureće
poezija Perice Milutina). Moram da ponovim da su ta susretanja unutrašnja,
a ne namerna i ne epigonska, već su određena suštinom pesnikove nadahnutosti
i nečega što bismo mogli da nazovemo – bićem pesme.
Nikola Kitanović
Ako pratimo Peričinog junaka, moramo znati da je on energija
koja se preliva iz jednog sveta u drugi, da on vadi bisere iz sveta tame i sa ovog
sveta i skladišti ih u svet tame. Da on pleše na nevidljivoj žici varljivih nada
u spozanju koja bi se mogala definisati kao očovečenje. Pesnički subjekt je virtuoz
odgonetanja praznine bezvazdušja tišine i nemogućeg. On spaja nespojive epileptične
napade racionalnog i iracionalnog u jednu nebesku simfoniju koja nema ni početak
ni kraj. Ona je glas vanuma koji se ovaploćuje u pesničkim slikama, lišen srceparajuće
logike zdravorazumskog, koje se potire u virovima unutrašnjih metamorfoza jezika.
Radovan
Vlahović