(priredila Gordana Svilengaćin)
Draško Ređep je Bogdana Čiplića nazvao „poslednjim bardom Vojvodine stare“, glasom Banata. Kolektivno pamćenje, međutim, jedva da i čuva uspomenu na ovog jedinstvenog liričara. Više od trideset godina nakon Čiplićeve smrti, negde u nepreglednoj ravnici, spokojnoj i ravnodušnoj, ili u sporoj, mutnoj vodi tiskoj, Vojvođani su izgubili svog starovremenog književnog doajena. Na sreću, ono što je iz plodnog černozema panonskog jednom niklo, to nikada ne može posve nestati. Nalik tiskom cvetu, insektu koji godinama sazreva u tiskom mulju, a onda, kada su prilike povoljne, izađe na površinu reke da slavi život, Bogdan Čiplić se vraća među svoje Novobečejce, Banaćane, Vojvođane. Ponovo će se, kroz njegove reči, čuti četiri zvona na crkvi novobečejskoj, pucaće prangije, oživeće skela i obnoviti se čarda na Tisi, zavrteće se krila vetrenjača kojih više nema, zaškripaće đermovi po napuštenim salašima. Samo, hoćemo li mi danas umeti da se saživimo sa tim davnim Banatom o kom je Čiplić pisao? Da li ćemo prepoznati Novi Bečej koji je on toliko voleo? Hoće li, rečeno u maniru Branka Miljkovića, Vojvodina umeti da peva kao što je Čiplić o njoj?
Gordana Svilengaćin