Promocija knjige Miodraga Topića u Galeriji Srpske nacionalne akademije u Torontu

Promocija knjige „Pas koji je hvatao zjale” Miodraga Topića, u izdanju Banatskog kulturnog centra, održana je 6. marta 2020. u Galeriji Srpske nacionalne akademije u Torontu (2381 Dundas St West).

Priče i stihove govorili su autor Miodrag Topić i prof. Jelena Žigić.

Specijalni gosti učesnici promocije bilu su Mila i Luka.

Knjiga sadrži više priča Miodraga Topića koje su objavljivane 
u „Politici” u rubrici „Moj život u inostranstvu”.
  
Povodom promocije, Radio Novi Sad napravio je razgovor sa autorom u okviru emisije Naši u svetu. Poslušajte u saznajte kako se rečima pisca dočarava život u dalekoj Kanadi:


Više o knjizi možete pročitati ovde:

„Iolanda Roberta Positano: La sfera di cristallo / Jolanda Roberta Positano: Kristalna sfera”

96 str, tvrdi povez, ilustr. u boji, 21 cm, 2020. god.
ISBN 978-86-6029-466-3

Cena: 1000 din
Knjigu možete poručiti pouzećem na mejl:
banatskikulturnicentar@gmail.com
______________________________

Edizioni
Trad uzioni

L’editore
Radovan Vlahović

Traduzione in serbo
Milica Lilić

Illustrazioni
Donato Linzalata

***

Edicija
PREVODI

Urednik
Radovan Vlahović

Prevod na srpski
Milica Lilić

Ilustracije
Donato Lincalata


Na kraju krajeva, poetesa više vjeruje u izbore nego u sudbinu. Ona nas poziva da se sa radošću suočimo sa danom. Kreativnost je izvanredno sredstvo za komunikaciju sa sopstvenom unutrašnjošću i društvenim okruženjem i davanjem oblika idejama. Metafora niti, koja strpljivim radom „postaje tkanina, džemper, šal / pokrivač sadrži najautentičnije značenje zbirke. Na svakom od nas je da tkamo nit zemaljske prisutnosti, ne plašeći se mraka, već gledajući ravno prema vrhu „dugog stepeništa“, gde „mali staklenik“ krasi ulaz.

„Ja tvoriteljka / preobražavam svoju nit“, piše ona na kraju zbirke, dajući vrednost spoznaji. To je dug put koji prelazi žena u znaku kreativnosti i samoodređenja.

Roberta Positano ne sledi modu, ona prati ritam srca. Iskrenost izraza svojstvena je njenom osećaju.

Ana Santolikuido
Predsednik Međunarodnog pokreta
„Žene i poezija”


In fondo, lei crede più alle scelte che al destino. Ci esorta ad affrontare il giorno con gioia. La creatività è uno strumento straordinario per dialogare con l’interiorità e il sociale e dare forma alle idee. La metafora del filo che, con paziente lavoro, «diventa tessuto, / maglia, / sciarpa, / coperta», racchiude il significato più autentico del volume. Spetta a ciascuno di noi tessere il filo della presenza terrena, senza timore del buio, ma
con lo sguardo dritto alla sommità della «lunga scala», dove una «piccola serra» adorna l’ingresso.

«Io creatrice / trasformo il mio filo», scrive a chiusura della silloge, dando valore ai saperi. È il lungo cammino delle donne, nel segno della creatività e dell’autodeterminazione.

Roberta Positano non rincorre le mode, segue il ritmo del cuore. La schiettezza dell’espressione è connaturata al suo sentire.

Anna Santoliquido
Presidente del Movimento Internazionale
“Donne e Poesia”



Slikajući u retrospektivi svoj životni put, kao putovanje na zvezdi (Moj put) Roberta Positano, potencira svoj izbor i puta i njegovog osmišljavanja, izbora borbe i pobede nad malodušnošću savremenog doba koje generalno zapada u defanzivu pred pošastima koje nasrću na savremenog čoveka, gušeći u njemu radost postojanja, empatiju ka drugima i izvornu čistotu koja još uvek pulsira u ljudskom biću. Stvarajući kratke i zaokružene pesničke celine, minijature ili pesničke skice, ona u ritmu napisanog takođe ostavlja trag o užurbanom vremenu u kojem živi, ali i o svojoj vrcavoj misli, pozitivnoj energiji koja izbija iz rečnog, o ljubavi prema životu uopšte, o sreći stvaranja novih oblika pomeri svog vedrog mediteranskog duha i tople duše. Pred čitaocima je knjiga suptilnog duha i okrepljujuće svežine koja dolazi sa juga Italije.


Mr Milica Jeftimijević Lilić

Dipingendo a posteriori il viaggio della sua vita, come un viaggio sulla stella (La mia via) di Robert Positano, intensifica la sua scelta sia del suo percorso sia della sua concezione, la scelta della lotta e della vittoria sull’inferiorità dell’età moderna, che è generalmente una forma di difesa contro i mostri che invadono l’uomo moderno, soffocando in la gioia di essere, l’empatia per gli altri e la purezza originale che pulsa ancora nell’essere umano. Creando entità poetiche brevi e complete, miniature o schizzi poetici, lei, al ritmo della sua scrittura, lascia anche una traccia del tempo frenetico in cui vive, ma anche dei suoi pensieri viziosi,un’energia positiva che emana dalla parola, sull’amore della vita in generale, la felicità di creare nuove forme per soddisfare il suo allegro spirito mediterraneo e la sua anima calda. Al lettore viene regalato un libro dallo spirito sottile e dalla freschezza tonificante proveniente dal sud Italia.

Milica Jeftimijevic Lilić

Dve nove knjige priča Radovana Vlahovića


Dve nove knjige priča Radovana Vlahovića „Sve je u glavi” i „Pun mesec i harmonika” nedavno su izašle iz štampe u ediciji „Proza” Banatskog kulturnog centra iz Novom Miloševa. Urednik knjiga je Simon Grabovac, a o knjigama su pisali kritičari: prof. dr Slađana Milenković, prof. dr Milutin Đuričković i Milana Poučki.


„Kad se majka razbolela i kad smo saznali da ima rak, nekako u isto vreme su u Poljskoj krenule demonstracije radnika u Gdanjsku i čitava država je još uvek bila u žalosti zbog smrti Josipa Broza Tita. Ja sam studirao književnost u Novom Sadu i stanovao sam u sobici dva sa tri, metar i trideset vlage, u Ulici Dostojevskog. Do trenutka dok majku nisu uputili u Kamenicu u bolnicu, nisam ni znao koliko smo bliski i koliko sam je, u stvari, voleo.” – odlomak iz naslovne priče „Sve je u glavi”.

O knjizi „Sve je u glavi”prof. dr Milutin Đuričković, između ostalog, zapisao je: „Nesumnjivo je da se radi o zrelom i rasnom pripovedaču, koji najčešće evokativno i retrospektivno pripoveda o svom detinjstvu i mladosti, o svojoj porodici i đačkom vremenu provedenom u rodnom Banatu. (...) Ove priče za decu i mlade sa istim zadovoljstvom mogu čitati i odrasli čitaoci, budući da je granica među ovim literarnim žanrovima prilično relativna i fleksibilna. Negujući sopstveni stil i otkrivajući jedan sasvim novi svet, pisac istovremeno povezuje porodičnu povest sa istorijom rodnog mesta tako da možemo govoriti o individualnom i kolektivnom iskustvu, čija je paradigma vezana isključivo za svet detinjstva i prvu mladost.”

„Porodica je toplo gnezdo, nasuprot surovom svetu, poručuje Vlahović.”, a beleži prof. dr Slađana Milenković o knjizi „Sve je u glavi”. Ona dalje kaže:Njegovo pripovedanje se odlikuje naivnošću i maštom, ali i nekom blagom setom, koja nije uvek karakteristična za ovaj žanr, što pripovesti čini originalnim. (...) Aristeotelov pojam mimezis – oponašanje stvarnosti u zbirci Radovana Vlahovića, vodi čitaoce u apoteozu detinjstva, u pravcu izvora zrelosti. Vlahović nije samo ove priče pisao, on ih je proživeo, one su u njemu izazvale jake emocije da bi im se u zrelom dobu ponovo vratio kao uplivu u specifikum vremena i ljudi i lučama dragocenog iskustva.”


Mlada književna kritičarka Milana Poučki uvodi nas u svet knjige „Pun mesec i harmonika”:Vlahović već pri prvom susretu intrigira budućeg čitaoca, stvarajući pred njegovim očima umirujuće slike noćnog prizora obasjanog mesečinom, a istovremeno ga trgne muzikom koju, čini mu se, već u daljini čuje:

'Mesec je pun nad mojim selom. Sa vrbe huče sova. Pod lipom miriše sveže pokošena trava. Iz daljine, sa kraja sokaka, čujem harmoniku i neko peva na sav glas:
– Tebi, moja verna ljubo.
Na plastičnoj stolici, zavaljen kao u večnosti, gledam. Moj duh, nalik jahaču ponoćnom, odlazi nečujno u preriju nebesku.'

Neosporno je da je najteže od običnog, svakodnevnog i dobro poznatog napraviti intrigantno, začuđujuće i vredno. Ali, zar nije upravo u tome veličina jednog pisca – da u 'malim' i svima dostupnim stvarima, dešavanjima i ljudima, uvidi naizgled skriveno, te da, ukazujući na isto, čitaocu otvori nove vidike? Radovan Vlahović, pisac i Čovek iz naroda, i ovom zbirkom uspeva upravo na ovom teškom polju. (...) Jednostavnim stilom, razumljivim jezikom, a karakterističnim izrazima i jezičkim formama, Vlahović je na papir prosuo dušu panonskog čoveka, ogolio njegov mentalitet, psihički sklop i fingirao sitnice od kojih je sačinjen njegov život. Odao je počast Čoveku, prijateljima, poznanicima i znalcima. Kroz humoristično-satirični hvalospev podsetio nas je ko smo i odakle potičemo i, bar za trenutak, vratio nas je tradicionalnim vrednostima i duhu prošlih vremena za kojima, ma kakva ona zaista bila, ipak, svi čeznemo.”