Pesnikinja Milica Drndarević spada u generaciju novih oslobođenih pisaca koji radikalno menjaju naše predstave o realnosti poezije. Ako pođemo od premise da je književnost, pesnički tekst, konstrukt koji nalaže da se samo odobreni, podrazumevani jezički gestovi mogu smatrati poezijom, onda se Miličini tekstovi mogu opaziti kao promenjeni u odnosu na prethodeću realnost književnosti. Onda ćemo videti kako su jezik i postupci ove poezije promenjeni i oslobođeni mnogih uslovnosti kakve su zahtevane u klasičnoj slici poezije. Pri tom Miličini postupci se ne mogu smatrati neoavangardstičkim, nego postupcima koji vraćaju književnost iz tamnih maglina ezoterije teksta u egzoterizam realnosti.Njeni široki nerimovani stihovi otkrivaju unutar poznatih sižea napetosti realnosti kakve svi živimo, nisu to sociološki traktati o društvenim grupama, nego povesti o pojedincu koji je uronjen u emocionalni i materijalni provozorij sirovog života u okruženju njegovog aktualnog tehničkog sveta. Milica se približava i Čipliću i njegovom širokom stihu i njegovoj fascinaciji pripovedanjem u poeziji i stalnom pozivanju na realnost, s druge strane Milica je majstor ironije, majstor prikazivanja realnosti u njenom ogoljenom, sirovom vidu. Ove su pesme često lične, može se reći da su lično u privatno postali tlo za nalaženje utemeljenja društvenih istina u višem smislu.
Iz obrazloženja žirija
