Kada se posmatra ceo kolonizacioni prostor na kojem je Kraljevina
Jugoslavija u periodu 1921‒1941. godine organizovala kolonizaciju srpskih ratnih dobrovoljaca iz svojih
dinarskih krajeva i srpskih optanata iz Mađarske, a to je područje između Virovitice
i Vršca, ka jugoslovensko-mađarskoj i jugoslovensko-rumunskoj granici (Banat, Bačka,
Baranja, Srem, Slavonija), među oko 200 formiranih kolonističkih naselja kolonija
Vojvoda Stepa je prostor najzahtevnijeg i najizazovnijeg
istraživanja.
„Grdna mešavina naroda iz svih naših krajeva”, tako je okarakterisao
Vojvoda Stepu prvi stepčanski sveštenik Radiša Berbakov odlazeći iz naselja u drugoj
polovini 30-ih godina 20. veka.
Geografija starog zavičaja u Vojvoda Stepi je izuzetno složena: Lika (Korenica, Otočac, Gospić, Gračac), Dalmacija (Knin, Benkovac), Bosna (Bosanska Krupa, Ključ, Kupres, Rudo), Kordun (Slunj), Banija (Glina, Dvor na Uni), Hercegovina (Ljubinje, Popovo polje, Bileća), Boka Kotorska (Budva ‒ Brajići, Paštrovići, Maine, Kotor), Crna Gora (Nikšić, Danilovgrad, Podgorica), Mađarska (Batanja u Pomorišju), Banat (Melenci, Kumane, Dragutinovo), rumunski Banat (Čenej, Nemet, Varjaš, Saravola) činila je istoriju nastanka ovog naselja izuzetno dramatičnom.
Sto godina od početka naseljavanja i osnivanja ove značajne
kolonije u Banatu stvorila se potreba da se više kaže o istorijatu njenog naseljavanja.
Ako je vreme surovi gospodar koji generiše zaborav, pisanje istorije je pokušaj
da se vrate pojave, događaji i ljudi i da se jedan mikroprostor (Vojvoda Stepa)
predstavi u totalitetu svoje prošle životne stvarnosti.
Zbornik radova Stepčanske sveske (knjiga 1) predstavlja bogato istoriografsko štivo upućeno pre svega potomcima ljudi koji su naselili ovo selo, ali i svim ljubiteljima istorije koji na mikroplanu mogu da sagledaju svu dramatiku jugoslovenskog kolonizacionog procesa između dva svetska rata.
(iz Predgovora)
dr Milan Micić
glavni i odgovorni urednik
Generalni sekretar Matice srpske
