Knjiga Radoja Draškovića o našem slavnom slikaru Urošu Prediću, naslovljena je sasvim jednostavnim naslovom – „Čika Uroš”. Ta, pomalo neočekivana, prisnost iskazana u naslovu, zapravo je koncepcijska okosnica ove knjige, ošigledno napisane s puno elana i ljubavi. Jer, pisac Drašković, slikara Uroša Predića doživljava kao stvaraoca velikih umetničkih dometa, ali i kao ličnost izrazite čestitosti koja zaslužuje izuzetno poštovanje. Osim toga, Drašković je oduševljen činjenicom da je Predić njegov sugrađanin, čak najslavniji žitelj Orlovata, sela u Banatu, o kojem takođe piše s ne manjim oduševljenjem. Taj sasvim specifični „orlovatski ugao gledanja” je primaran u strukturi ovog zamašnog štiva. Zabeležene su brojne anegdote i događanja koja su ostala zapamćena među Orlovaćanima. Uroš je rođen 1857. godine u Orlovatu, kao peti i najmlađi sin sveštenika Petra Predića i majke Marije, rođene Ilijević, poreklom iz Crepaje. Dečak je veoma brzo naučio da crta i piše, te je zbog toga rano (još 1862) upisan u srpsku osnovnu školu u rodnom mestu, da bi je potom, kao devetogodišnjak, nastavio učenje na nemačkon jeziku u Crepaji, a završio u Pančevu, gde se potom upisuje u tamošnju gimnaziju. Pančevo je mesto konačnog otkrivanja Predićevog slikarskog talenta te nije čudno što se neposredno potom, 1876. godine, upisuje na slikarsku Akademiju u Beču. To školovanje je, naravno, formiralo njegov slikarski stav – Medaković zapaža, u jednoj studiji o Prediću, da je upravo tadašnji bečki profesorski kadar istupio „kao branilac tradicionalnog slikarstva, kao apologet klasicističkih i pritajeno romantičarskih, bečkih likovnih formula“. Uroš je vredni i uspešni sudent, stipendista Matice srpske, dobitnik vredne studentske nagrade „Guldenpreis” koja mu je dodeljena za virtuozno naslikanu „Naburenu devojčicu”. Ne samo ta slika, već u najranijem periodu, otkriva karakter budućeg Predićevog slikarstva – uzvišeni karakter klasicističkih prizora iz slavne prošlosti on će podrediti životnijim slikama, temama koje su primereniji duhu njegovog banatskog zavičaja, tadašnjeg ovdašnjeg senzibiliteta i svetonazora – uvek s nastojanjem da bude didaktički ubedljiv, moralan i poetičan. Takvim se može smatrati čitav njegov slikarski opus – od ranih bečkih ostvarenja, preko ikonopisa, žanr scena, brojnih portreta – pa sve do poznih pejzaža naslikanih pred kraj života, viđenih s prozora njegovog beogradskog ateljea… Pisac Radoje Drašković je potpuno osetio i prozreo svu tu neraskidivu prirodnu povezanost Predićevih životnih i umetnićkih ideala. Zbog toga je na predstrani ovog svog spisateljskog dela i postavio jednu par exellence karakterističnu Predićevu misao: „Zar to nije sreća? Ne imati ništa samom sebi zameriti, održati se prav i čist u jednom smućenom dobu, gde je talog izbio na površinu i prigušeni životinski nagoni drsko razjapili svoje nečastive čeljusti – zar to nije sreća?”
izvod iz recenzije
Sava Stepanov
Kada se pročita rukopis ove knjige, koja već svojim naslovom implicira prisni ton kojim će biti osenčena, jasno je da je pisac bez ikakve konkurencije najbolji poznavalac mesne i okružne faktografije, idioma i relacija lokalaca koje su često na granici apokrifa. Možda izgleda da je od manjeg značaja, ali mora da se zapazi kako je, pored faktografije, i Draškovićeva ortografija toponima i imena besprekorna. U svom delu je naročito posvetio pažnju detalju i verodostojnosti. To da je samo za neki određeni podatak ili precizno ime istraživač belodano morao da pretraži gomilu materijala, te jedan podatak unakrsno proveri preko više izvora, to može da prepozna samo neki istoričar umetnosti koji se bilo kada poduhvatio sličnog, po pravilu nezahvalnog i beskrajno iscrpljujućeg posla.
Drašković na nesumnjivo stručan, ali i zanimljiv način u svojoj najnovijoj knjizi maestralno prožima oba ova aspekta kreativnog procesa, životne okolnosti i umetničke kreacije jednog majstora likovnog stvaralaštva (knjiga je bogato ilustrovana svim najznačajnijim Predićevim delima!), ukazući na njegove lične veze sa drugim ličnostima koje su na svoj način oblikovale epohu (npr. veleposednik Bogdan Dunđerski, Mihajlo Pupin, Pera Dobrinović...).
Tu su i dragocene fotografije, kao i bibliografija.
Veoma je važno istaći da je u ovom vanredno važnom projektu, pored uglednog izučavaoca, uključen i ne manje istaknut izdavač. Naime, Banatski kulturni centar je već potvrđen kao visokoprofesionalni izdavač ovakve i srodne vrste literature koji je apsolutno usaglašen sa svim najvišim produkcijskim standardima, redovno zapaženo učestvujući i na beogradskom i na novosadskom Sajmu knjiga.
Uveren sam da će knjiga "ČIKA UROŠ" od sada biti nezaobilazan izvor podataka koji će obogatiti ionako oskudnu literaturu o jednom od dva najveća domaća slikara ove epohe.
izvod iz recenzije
Slobodan Ivkov, istoričar umetnosti
